به مناسبت ایام ماه مبارک رمضان: جهت ارسال رایگان این کتاب عدد «14» را در قسمت کدتخفیف وارد کنید

«اکسیر ذکر»

مولف: حضرت آیة‌الله حاج سیدمحمدصادق حسینی طهرانی مدظله‌العالی

سایز رقعی: 424 صفحه

كتابی که اینک تقدیم سالکان کوی دوست و مشتاقان لقاء حبیب می‌گردد مباحثی است که حضرت آیة‌الله حاج سید محمد صادق حسینی طهرانی مدظله‌العالی چندین سال قبل در جمع فضلاء و طلاب ذوى العزة والاحترام و برخی سالکان و شوریدگان عشق و ذکر إلهى، حول موضوع ذکر خداوند با محوریت تفسیر آیه شریفه: يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا اذْكُرُوا اللَهَ ذِكْرًا كَثِيرًا، و همچنین آیه شریفه: يَأَيُّهَا الَّذِينَ ءَامَنُوا لَا تُلْهِكُمْ أَمْوَالُكُمْ وَلَا أَوْلَدُكُمْ عَن ذِكْرِ اللَّهِ، " بیان کرده‌اند و اینک تقدیم پویندگان سبل سلام و عاشقان یاد و توجه به خداوند متعال می گردد.

از آنجا که ذکر و یاد پروردگار کیمیا و جوهری است کمیاب که در صورت به کارگیری آن طبق شرائط و دستورالعمل های معصومین عليهم السّلام و و اولیاء خاص إلهى، ماهیت و جوهره انسان را تغییر داده او را هم سنخ ملکوتیان می‌نماید نام اکسیر «ذکر» برای آن انتخاب شده است.

امید که عمل به معارفی که در این کتاب از کلام الهی و سخنان درربار ائمه هدى علیهم السّلام و اولیاء و عرفای بالله عرضه گردیده، موجب رشد و رقاء و وصول به أعلى ذورۀ کمال شود و تحقق به حقیقت ذکر الهی که همان فناء وجود مجازی بنده و پوشیدن جامه بقاء بالله است را در پی داشته باشد.

بخشی از مقدمه به قلم مؤلف محترم:

ذکر و یاد خدا ره توشۀ سفر إلى الله است و حرکت و وصول و لقاء، بدون توجه و یاد پروردگار برای سالک کوی حبیب متصور نیست. در گذران زندگی دنیوی نیز دوای دردهای باطنی و حتی ظاهری ،انسان، ذکر الهی است؛ کما اینکه توجه و یاد غیر خدا باعث تنزّل و إخلال در سیر سالک إلی الله می شود.

حضرت رسول اکرم صلّى الله علیه وآله وسلّم می‌فرمایند: عَلَیكُم بِذِكْرِ اللَّهِ فَإِنَّهُ شِفَاءٌ، وإِيَّاكُم و ذِكْرَ النَّاسِ فَإِنَّهُ دَاءٌ. «بر شما باد به یاد خدا که یاد خدا شفا است و بپرهیزید از یاد کردن مردم که یاد ایشان داء و مرض است.» یادکردن ،مردم یعنی از غیر خدا صحبت کردن و به غیر خدا توجه نمودن؛ چه به صورت غیبت و عیب‌جوئی و سخن‌چینی و چه به این صورت که صحبت کردن از دیگران صرفاً توأم با غفلت از یاد خدا باشد سالک راه خدا نباید توجّه به غیر خدا داشته و از خداوند غافل گردد.

مؤمنین و سالكان طريق عبوديت حتى هنگامی که در بهشت سکنی می‌گزینند از زمانهائی که به یاد خدا نبوده و در غفلت بـه سـر می بردند، نادم و پشیمان می‌باشند رسول خدا صلى الله عليه وآله وسلّم فرمود: إِنَّ أَهْلَ الجَنَّةِ لَا يَنْدَمُونَ عَلَى شَيْءٍ مِن أُمورِ الدُّنْيا إِلَّا عَلَى ساعَةٍ مَرَّتْ بِهِم فى الدُّنْيا لَم يَذْكُرُوا اللهَ تَعَالَى فـيـهـا. «اهل بهشت به خاطر هیچ یک از امور دنیا پشیمان نمی‌شوند، مگر به جهت آن ساعتی که در دنیا بدون ذکر و یاد خدا گذرانده اند».

لذا اهل توجه نسبت به ذکر خداوند عنایت خاصی داشته در هیچ حالی از یاد محبوب منصرف نمیگردند؛ باری نهایت سیر و حرکت انسان به سوی خداوند و غایت عبادات و أعمال بنده، ذکر و یاد دائمی محبوب است که سراسر وجود او را فرا گرفته و برای غیر حظی از وجود باقی نمی گذارد؛ کما اینکه حصول آرامش و سکون و طمأنینه که غایت سالک إلى الله است تنها و تنها با ذکر خداوند حاصل می‌گردد.

لذا یاد و ذکر او برای شخصی که اسیر حوادث بوده و در جستجوی رکن وثیقی است که ضامن سعادت او باشد و برای نفسی که در امر خود سرگردان بوده و نمیداند به کجا می خواهد برود! و او را کجا می برند همچون داروئی برای بیمار می‌باشد و همان طور که استعمال دارو برای شخص دردمند باعث انبساط روحی و آرامش نفسانی او خواهد شد، انسان با اعتماد و اتصال به یاد خدا آن به آن احساس نشاط و سلامتی و آرامش خواهد نمود.

فقط و فقط با یاد خدا یعنی با خود خدای سبحان آرامش دل به دست می آید و قلب با غیر ذکر خدا اطمینان نمی یابد، مگر بدین خاطر که از حقیقت حال آن شیء غافل شده باشد و هرگاه متذکر حقیقت حال آن شود اضطراب و لرزش او را فرامی گیرد.

و عالی ترین مرتبه یاد و توجه به خداوند متعال آن است که انسان به خداوندی که خارج از هر تعیّنی است توجه نماید؛ یعنی به وجود إطلاقي و لاحد خداوند التفات نموده و او را با این اسم در نظر آورد. اگر سالک به این حقیقت خوب توجه نماید در می‌یابد که در برابر حقیقت مطلق غیری باقی نمی‌ماند و همه چیز در کنار او مضمحل می‌شوند و دیگر جائی برای سالک نیز باقی نخواهد ماند و کم کم سالک در حین ذکر خود را گم نموده و محو می شود و اگر چه زبانش به ذکر مترنم است و قلبش نیز ملتفت خداوند است ولی دیگر خود را نمی‌یابد و نمی‌تواند به خودش تفصیلاً توجه نماید چون هر توجهی به غیر حق ملازم با تنزل از توجّه به خداوند نامتناهی و مطلقی است که غیرتش غیر در جهان نگذاشت.

از این رو از حضرت امیرالمؤمنین علیه السّلام روایت شده است که: لا تَذكُرِ اللَّهَ سُبْحانَهُ سَاهِيًا ولا تَنْسَهُ لاهِيًا و اذْكُرْهُ ذِكْرًا كَامِلا يُوافِقُ فيهِ قَلْبُكَ لِسَانَكَ و يُطَابِقُ إِضْمَارُكَ إِعْلَانَكَ. وَ لَن تَذكُرَهُ حَقيقَةَ الذِّكْرِ حَتَّى تَنْسَى نَفْسَكَ فِي ذِكْرِكَ وتَفْقُدَها فِي أَمْرِكَ.

«ذکر خداوند را در حال غفلت مگو و در اثر لهو و اشتغال به باطل او را فراموش مکن و او را به نحو کامل به یاد آور، آنگونه که قلبت با زبانت همراه و نهانت با ظاهرت مطابق .باشد و هرگ و هرگز موفق نمی شوی که او را به حقیقت ذکر یاد نمائی تا اینکه در هنگام اشتغال به ذکر خود را فراموش نموده و گم کنی»

همچنین در مناجات حضرت امیر المؤمنين عليه السلام آمده است و انْقُلْنى مِن ذِكْرى إِلَى ذِكْرِكَ. «خداوندا! مرا از یاد خودم به یاد خودت منتقل نما! یعنی خداوندا حال مرا چنین قرار بده که به تو توجه کرده و از خود منصرف گردم و خود را فراموش نموده و محو تو گردم. مؤمن علاوه بر آنکه در حال ذکر باید حتماً خود را فراموش نموده و زیر پا بگذارد و به نیستی محض خود اعتراف کند و خود را به دریای نامتناهی توحید زده و در آن غرق گردد، در غیر آن حال نیز باید از هر چیزی که او را به یاد خودش انداخته و منیّتش را افزایش می‌دهد پرهیز نماید و به جای توجه به خود و متعلقات خود مستغرق در توجه به پروردگار باشد.